Pido perdón por ser chavista (ai, qué dixen!), pido perdón por recoñecerme pasionalmente no discurso do socialismo bolivariano. Pido perdón por non poder calibrar, por non poder argumentar complexo, con notas ao pé de páxina, con referencias aos postmodernos, aos postmarxistas, aos situacionistas, aos frívolos Andys Warhols.
Pido perdón por pensar a política irracionalmente, por
tremer fronte a “Il quarto stato” na parede, fronte a unha bandeira republicana, fronte a Internacional có puño alzado... por pensar que a terra se divide
entre ricxs e pobres, que uns acumulan e outrxs no, que uns son malos e outros
bos. Pido perdón por dar crédito á miña nai cando me dicía “hai que xuntarse cós
pobres!”. Pido perdón por ter uns pais que non sabían posicionarse políticamente
máis alá da modernidade, que militaron toda a vida, que foron enganados dramáticamente
polo grupo Prisa e por Europa.
Pido perdón por non escandalizarme có populismo, por non precisar ningún Laclau que mo explique. Pido perdón por sentir empatía cunha
vella venezolana pegada a unha foto del Comandante que vin nun periódico. Perdón por buscar bocas
desdentadas e roupas humildes na xente que chora hoxe. Perdón por
berrarlle á tele: “de quén son fillxs eses que preguntan insistentemente pola
súa saúde?!” Perdón por pensar retorcidamente, por crer que estes e os de Miami están
esperando un golpe, outro golpe, esta vez de sorte, que están esperando oir que
Chavez morreu.
E Chavez morreu.
Pido perdón por empatizar coa súa figura,
por emocionarme có seu verbo, por desexar que a súa carne de revolución vivira
por máis tempo... Perdón por namorarme. Como me namoro dun rapaz me namoro políticamente deste
home - e non lle son capaz de ver os defectos- ainda que namorarse dunha revolución está prohibido, é raro, é tabú ilustrado, é, dicen, estar a un paso dun novo fascismo, é peligroso... logo pido
perdón. Perdón, efectivamente, á Ilustración que separou os afectos cando separou os poderes, perdón a esa política higiénica europea, perdón ás
corbatas de Bruxelas, ás editoriais supostamente ponderadas dos periódicos
civilizados, aos Parlamentos de Occidente lavados con lexía, ao parquet
brillante da bolsa neoyorkina…
Estou triste porque morreu Chávez, porque son internacionalista, porque teño medo do que esta morte pode significar para Venezuela, América Latina e máis aló...porque son unha romántica,
que non inxenua, e porque eu tamén quero cambiar o reparto do mundo, roubar a
Amancio Ortega e dárllelo axs desfiuzadxs.
Pido perdón por estar triste hoxe (e enredarme neste post) e nin saber moi ben cómo decir
por qué o estou.
