Nos asientos de atrás hai unha nai e unha nena, unha
omnipotente e unha ninfa, unha madrastra e unha cenicienta.
A nai é ríxida como unha vela. É nova, leva unhas gafas
grandes moi modernas, un ordenador e uns papeles que parecen cousa difícil.
A nena non fai nada. Está diseñada á súa imaxe: vestidos de
dibuxiños, diademas que lle disciplinan o perfecto peinado.
Non sei qué cousa terrible terá feito para que a madrastra a
ameace con deixala na próxima estación. “levanta
los pies!, levanta los pies! (pffff…) levanta los pies!” (que non se
acomodan, non hai maneira, a ese ángulo). Aprétalle a manta en pliegues
perfectos contra o seu corpo pequeniño. Non moverá un dedo ata mañá pola mañá.
O revisor pasa e lle dice “non sei qué”. “Lo
ves?” incrèpalle a nai ainda en presenza da autoridade (ainda peor!!) [qué
raio de alianza é esa?, malditxs!].
Se foras capaz de repoñerte de todo ese rigor na túa contra …
en dez anos deséxote que non afogues a risa coas mans, que bailes sen reparar nas
miradas, que fales alto, forte e que ames con alegría e non con esmero. En dez anos… feliz rebelión,
pequena.
