Na miña familia tiñamos por costume gardar as fotos dos vraos nos seus paquetitos, ben identificadas a boli: lugar, mes, ano.
Temos un caixón de “cuéntame enxebre” cheo de sobres que dicen así: O
Incio, xullo de 1983; O Incio, agosto de 1984; O Incio, xullo de 1985…
Eran vacacións aquelas de xente humilde, alí no Incio, entre
beso-verdad-condición, bicicletas BH, globos de auga... e xs maiores; queimadas, torneos de chave, de petanca… moito antes do boom do
turismo rural ben adecuado ás esixencias sibaritas dos neo- rurales de ciudad.
Recordo con moita intensidade (o que son os recordos de
infancia), o olor ás macedonias de merdas recién depositadas de vaca, de cabra,
de ovella… estas últimas moi divertidas, pois eran tempos de conguitos e
travesuras autocensuradas na imaxinación. Os bois, máis altos ca nós os nenxs, (qué
medo daban!) parecían auténticas bestas mitolóxicas.
Esa mistura na pituitaria é
a miña infancia máis preciada, máis ben gardada no faiado da memoria.
En contadas ocasións volvín a percibir ese olor familiar,
moi raramente nin sequera no rural catalán, como se a merda das bestas non
ulira igual nun pobo cá noutro… a dieta mediterránea, será.
 |
| O incio. Terra Brava. |
Vrao do 2012 na Barcelona cosmopolita que deixa de ser
cidade de corpo presente prá vivir nostálxica dos seus Xogos Olímpicos de fai vinte! anos, de cando foi o centro do mundo nas prominentes gorxas de Freddy
Mercury e Montserrat Caballé.
Vinte! anos de concesión á propiedade privada, ó canallismo
arquitectónico e urbanístico e ó desenfreno guiri nas Ramblas, pero tamén de
xentes novas, bares chinos e milagrosos paquis sempre abertos cando falta o
sal. Still sofisticated city, though, I would say…
Qué mundos tan diferentes.
Entre os vraos na meseta do Incio
e este vrao de asfalto condal non hai prácticamente nada en común excepto eu…e
poida que nin tan só eso. Amargura?, non… teño os recordos moi ben gardados, e os reviso cando quero. Son
só meus.
Non recordo, agora que penso, ter decidido o que ía ser de maior, pero si
térmolo preguntado uns aos outrxs moitas veces. Dificilmente podería ter
acertado. “Precaria, nena. Serás precaria e non terás vacacións adultas: nin
viaxes en coche, nin queimadas polas noites, nin petanca, nin olor a merda máis
aló da que desprende a política nos periódicos de cada día".
Quedo aquí, pois, este augusto mes de agosto. Eu, que
prometera a todo o mundo e sobre todo a min, unha visita longa e pausada.
Quedo cós meus amigxs: Virginia Woolf e Mario Vargas Llosa (qué?!, ese fulano
facha?!; ai, si, ese facha, grandísimo escritor!), e a filmoteca de
Catalunya, a guinda do pastel da Rúa Sant Pau, aberta como excepción este ano
neste mes, prá o meu gozo, para facerme un gran favor… (gústame
fantasear e pensar que é por min e para min sola…)
Xa toleo. Quén me dera un pouco de orballo. Nesta calor que
nin Dios, o pensamento morriñento se derrite e desparrama no caderno… quén
puidera durmir esta noite… e soñar con Ferrería do Incio.
